Ny melding - Magnhild Bruheim

Dei største mareritta til foreldre

Frå boka «Ny melding» av Magnild Bruheim

Dei største mareritta til foreldre blir til røyndom i boka «NY MELDING». Den populære tenåringsjenta, Kami, forsvinn på mirakuløst vis på veg heim frå bussen. Bestevenninna, Bente, er den siste som har snakka med henne på telefonen før Kami blir avbroten av ei ukjend stemme. Kven er denne mannen og kva skjedde med Kami? Dette er eit spørsmål Bente ikkje klarer å få ut av hovudet. Politiet og fleire journalistar vil snakke med Bente, noko som får henne til å stille endå fleire spørsmål. Kan Kami ha rømt? Tanken gjer henne endå meir forvirra idet ein melding tikkar inn på mobilen. Ei melding frå Kami! Kami og Bente får kontakt på eitt vilkår: Kontakten blir halde hemmeleg.  Det eine fører til det andre, som resulterer i at Bente og venninna Martine dreg på Oslotur, der også Kami befinn seg. Kven er denne mannen dei møter på t-banen, og korleis veit han om Kami? Og er det eit bra eller dårleg val å ferdast aleine med denne mannen på leiting etter venninna?

Eg blei dregen inn i boka frå fyrste setning. Boka verkar som ei spenningskurve som aldri sluttar å stige. Dette gjer den nesten umogleg å leggje frå seg. Forfattaren skriv frå ein tenåring sitt synspunkt på ein utruleg bra måte. Hovudpersonen Bente held på ein vennskapslovnad med Kami som tyder  at ho held utruleg viktig informasjon hemmeleg frå politiet. Dette er ei tenåringshaldning som verker dum og naiv, men kanskje det er akkurat det som skal til?  Eg anbefaler deg verkeleg å finne ut av dette ved å lese boka sjølv. 

Boka er har eit enkelt og flytande språk som gjer boka lett å lese. Forfattaren skildrar farlege og gode situasjonar godt, som er ein nyting for både tankane og bileta du får i hovudet. Eg synest boka passar for alle aldrar. I boka les ein om korleis ulike menneske i forskjellige aldrar taklar situasjonen. Dette gjer leseropplevinga interessant for både gutar og jenter i alle aldrar. Dette er den fyrste ungdomsboka gjeve ut av Magnild Bruheim, eg synest ho fekk det bra til.                                     – Johanna